SYNCELLUS

I.

SYNCELLUS

apud Graecos quis dictus sit, in Ecclesia Constantinopol. hisce exponit Zonaras, Annalium Tom 3. ubi, de Constantino Monomacho agens, Seriphis apud Turcas dignitatem explicat: verbis Interpretis, Hic autem apud illos est, quod olim er at apud nos ille, qui Syncellus dicebatur. Nam ut Syncellus, mortuô Patriarchâ, in eius locum substitucbatur: Ita et SEriphes, mortuô Chalifâ, defuncto successit. Sic Ioannes Cappadox Timotheo, Epiphanius quidam Ioanni, alii Nicephoro in Chronol. recensiti aliis, Syncelli Patriarchis, successerunt. Sed et longe plures Patriarchas fuisse constat, qui Syncellatus munere prius numquam erant functi. Itaque probabilius iudicant alii, Syncellos primum datos esse Patriarchis, ut et ceteris Episcopis, qui essent vitae eorum testes, cubiculo et secretioribus quibuslibet obsequiis adsisterent, vigilantes, orantes, sacra eloquia scrutantes iugiter attenderent, utest in Synod. Ticinensi A. C. 850. can. 1. Certe Ignatius Episcopus in Vita S. Tarasii Patriarchae n. 36. ei ab Imperatore adhibitos custodes tradit, qui, sub Syncellorum nomine ac dignitate, eum diligenter observarent, viderentque, ne iis inconsultis ageret quidquam. Unde Oculum Patriarchae Suncellum vocat Theodosius Patriarcha Hierosolymitan. Quia nempe vitae Patriarchae invigilabat. Quô fine in eadem cum Patriarcha cella habitabat, unde nomen, Latini Cellulaneum vocaverunt: quem in Ecclesia Constantinopolitana praecipuum et honoratissimum obtinuisse locum, statim ab instaurata urbe, testantur Cedrenus et Zonaras ad ann. 24. Theodosiii Iun. et Victor Tunnensis in Anastasio. Unde in Conventibus publicis ante Metropolitas sedebant, usque ad Constantini principatum, Io. Curopalates in Constantinop. etc. Postmodum invaluit, ut qui Syncelli Patriarcharum, vel Episcoporum, erant et dicebantur, Syncelli Ecclesiarum appellarentur: transiitque progresiu temporis munus in dignitatem Ecclesiasticam, quorum numerum ad binos auxit Heraclius; ad plures coeteri dein Imperatores, qui iis denique Proto-Syncellum praefecerunt. Praeterea Syncelli dignitas ab Imperatorib. Constantinopolit. Episcopis et Archiepiscopis titulo tenus atiributa est, praesertim Archiepiscopis Tranensibus Ioanni, et Byzantio, qui Pontificales et Augustales Syncelli vocantur, apud Anonymum Auctorem Vitae S. Lucii Episc. Brundusini. Praefat. apud Bolandum, Tom. I. Ian. etc. Sed et coeteris in Patriarchis suos fuisse Syncellos, colligitur ex Synodo Nicaena II. Synodo Chalcedonensi Act. 1. ex Niceta, in Vita Ignatii Patriarchae Constantinopolit. Aliis. Unde Σύγκελλος Α᾿ποςτολικοῦθρόνου, i. e. Ecclesiae Hierosolymitanae, dicitur Michael Presbyter apud Theodorum Abucaram, Ep. 4. Imo et Romanis Episcopis, auctore Luciô I. qui praecepit, ut duo Presbyteri et tres Diacones in omni loco Episcopum non desererent, propter testimonium Ecclesiasticum, uti habet Liber Pontifical. Damasi Pontif. in Lucio. Hinc Augustino, Anglorum Apostol. a Leone Papa hunc titulum tributum legimus, Ep. ad Kenulphum Merciorum Regem, apud Wilh. Malmesburiensem de Gestis Reg. Angl. lib. c. 4. Postmodum tamen apud eos vel officium hoc, vel saltem appellationem, desiisse par est credere, cum de iis fere sileant coeteri Ecclesiae Romanae Scriptores. Affinis significatio vocis Syncellita est, quô nomine Monachum, in eadem cella, i. e. Monasterio, habitantem, alias Concellaneum dictum: aliquando Monachum in genere, indigitari, docet Car. du Fresne Glossar. Vide quoque Macros Fratrres in Hierolex. et supra in voce Cella ac infra Testimoniales.

II.

SYNCELLUS

quô nomine communiter venit Georgius Monachus, Syncellus Tarasii Patriarch. Constantinopol. Chronographiam scripsit A. C. 1652. primum editam, in qua Dynastias Aegypti (inter alia) ex Africani Eusebiique calculo recenset: atque inde Scaliger, quae de Dynastiis Aegypti habet Can. Isagog. l. 2. transcripsit. Quidquid certe supellectilis hodie superest, ad instaurandas Agyptiorum origines, id fere totum debetur Syncello: neque tanti sunt momenti, quae Herodotus omnium primus, aut illum secutus Diodorus, de Regibus Aegypti tradiderunt. idem memorant Autiquitatum Aegypti auctores: tres Ethnicos, Vetus Chronicon, Manethonem ac Eratosthenem et totidem Christianos, Africanum, Eusebium atque ipsum Georgium. Ioh. Marshamus, προπαρασκευῆ Canonis Chronici, p. 1. Vide quoque eum, p. 7. ubi quid in illo probandum, quid reprehensione dignum, candide exponit.